H ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ είναι:ΣΧΟΛΕΙΟ, γιατί διδάσκει Ιδέες, Αρχές, Ήθος και Αξίες, Στάση και Τρόπο Ζωής.ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ, καθώς εκπαιδεύει «Πολιτικούς Στρατιώτες» για την Απελευθέρωση της Πατρίδας.ΚΑΣΤΡΟ, επειδή κρατά όλες τις προαναφερθείσες ιδιότητες αμόλυντες από την σήψη και την παρακμή της σύγχρονης αρρωστημένης κοινωνίας.
Είναι Τιμή και Ευθύνη να λέγεσαι Χρυσαυγίτης.
Σ’ αντίθεση με τους υποκριτές, τους παλιανθρώπους και τους αδύναμους χαρακτήρες, οι Χρυσαυγίτες, Άνδρες και Γυναίκες, Υπερασπίζουν με συνέπεια και αυταπάρνηση τις Ιδέες τους, το δικαίωμα στην Αξιοπρέπεια του Έλληνα. Γιατί για Εμάς, το να είσαι Εθνικιστής και Επαναστάτης σημαίνει να είσαι συνειδητοποιημένος Χρυσαυγίτης, να δίνεις Ουσία και Αξία στη Ζωή μέσα από την Σκέψη και την Δράση, ζώντας διαφορετικά Η έννοια του Έλληνα σήμερα, με την συνειδησιακή της ερμηνεία, ταυτίζεται πλήρως μ’ αυτήν του Χρυσαυγίτη, ο οποίος είναι ενταγμένος, ουσιαστικά και όχι τυπικά, υπεύθυνα και όχι χαλαρά, στο Κίνημα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.
Εκείνοι που
δηλώνουν Εθνικιστές είναι στην σημερινή εποχή αρκετοί, έτσι ώστε κάτω από την
έννοια του Εθνικισμού να κρύβονται τόσο διαφορετικές όσο και αντιφατικές
θεωρίες και ερμηνείες. Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, όταν το ευρύ κοινό, που δεν
είναι εξοικειωμένο με τις Ιδέες μας, και δεν μπορεί να ξεχωρίσει αμέσως τις
μεγάλες διαφορές που κρύβονται κάτω από την ίδια λέξη, μπερδεύει πρόσωπα και
καταστάσεις, μη μπορώντας να κατανοήσει τι ακριβώς πρεσβεύουμε.
Αυτό που έχουμε
υποχρέωση να κάνουμε είναι να διαχωρίσουμε ξεκάθαρα την θέση μας από όσους
έχουν διαφορετική αντίληψη για τον Εθνικισμό, καθώς απ’ όσους αν και
έχουν τις ίδιες θεωρητικές απόψεις με εμάς, βγάζουν απ’ αυτές πρακτικά
συμπεράσματα διαφορετικά από τα δικά μας. Ο διαχωρισμός της θέσης μας πρέπει
να είναι αποτέλεσμα μιας ξεκάθαρης έκθεσης των Ιδεών μας, της ειλικρινούς και
αδιάκοπης επανάληψης των απόψεών μας για όλα τα γεγονότα, που έρχονται σε
αντίθεση με τις Ιδέες και την Ηθική μας.
Δεν αποτελεί
σπάνιο φαινόμενο να συναντήσουμε άτομα, τα οποία ενώ ισχυρίζονται πως είναι
εθνικιστές, αρνούνται την ηθική. Η συμπεριφορά τους είναι τέτοια, ώστε να
ακυρώνουν με τις πράξεις τους κάθε έννοια ηθικής και απλώς η αντίθεσή
τους προς την σημερινή πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα έχει να κάνει
καθαρά με μια συνεχή αρνητικότητα, που περιορίζεται σε πολιτικάντικα τερτίπια
και λαϊκίστικες μεθόδους. Λησμονούν ότι η απλή και τυφλή άρνηση χωρίς καμιά
κοσμοθεωρητική διάσταση, και πολύ περισσότερο χωρίς καμιά προσωπική
βιοθεωρητική πορεία, δεν οδηγεί πουθενά. Αγνοούν ότι το να «επαναστατείς» εναντίον του σάπιου
και διεφθαρμένου σημερινού συστήματος, δίχως να προτείνεις έναν Νέο Τρόπο Ζωής,
βασισμένο σ’ έναν κώδικα ηθικών αξιών Αθάνατο και Αδιάτρητο, είναι
τουλάχιστον υποκριτικό. Δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι για να
καταπολεμήσεις μια άρρωστη ηθική, δεν την καταργείς απλώς, αλλά οφείλεις να
αντιπαραθέσεις, τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη, μια Ανώτερη Ηθική.
Αγνοώντας όλα αυτά, με την βοήθεια της σύγχρονης παιδείας, της προπαγάνδας, της
ιδιοσυγκρασίας και των περιστάσεων, γίνονται ουσιαστικά και οι ίδιοι ανήθικοι,
άνθρωποι δηλαδή χωρίς κανόνες συμπεριφοράς, χωρίς κανένα κριτήριο που να
καθοδηγεί τις πράξεις τους και που, απλώς, υποκύπτουν παθητικά στην παρόρμηση
της στιγμής.
Η Ηθική
αποτελεί το σύνολο των κανόνων συμπεριφοράς, που διέπει κάθε πραγματικό Εθνικιστή, κάθε Χρυσαυγίτη. Μπορεί να βρίσκει κανείς κακή, απαράδεκτη, μολυσμένη, υποκριτική την
κρατούσα ηθική της συγκεκριμένης εποχής, κυβέρνησης και κοινωνίας, και πράγματι
έτσι είναι. Δεν μπορούμε, όμως, να διανοηθούμε ούτε μια κοινωνία χωρίς καμιά
ηθική, ούτε έναν συνειδητό άνθρωπο (και μάλιστα Εθνικιστή) χωρίς προσωπικό
ήθος, χωρίς κανένα κριτήριο για το τι είναι καλό και κακό για τον ίδιο και τους
άλλους. Όταν πολεμούμε το σημερινό καθεστώς, σύστημα, κοινωνία, αντιπαραθέτουμε
στην ατομιστική αστική ηθική και την απρόσωπη μαζοποιημένη ηθική την δική μας
Ηθική του Αίματος, της Τιμής, της Αξιοπρέπειας, της Προσωπικότητας, της
Φιλοπατρίας, του Ηρωισμού, της Αλληλεγγύης.
Σ’
αυτό το σημείο, θα πρέπει να τονίσω ότι θεωρώ απαράδεκτη την άποψη κάποιων
«εθνικιστών», ότι το σημερινό κοινωνικό περιβάλλον δεν σου επιτρέπει να έχεις
προσωπική ηθική σαν Εθνικιστής, και «για να μην πασχίζεις μάταια» μπορείς απλά να επικεντρώσεις στην προώθηση των ιδεολογικών σου απόψεων… Αν μη τι
άλλο, θεωρώ απαράδεκτη αυτήν την άποψη καθώς, όσοι την υποστηρίζουν,
περιορίζονται στα εθνικά, κοινωνικά και οικονομικά μέτρα του Εθνικισμού,
αγνοώντας (;) πως πρώτα, και πάνω απ’ όλα, ο Εθνικισμός αποτελεί Τρόπο
και Στάση Ζωής. Ξεκινάει σαν προσωπική ενεργητική κατάφαση, σαν μια βιοθεωρία,
που βασίζεται στην ειλικρινή σύζευξη λόγων και έργων, θεωρίας και πράξης. Το να
μιλάς για τις αλύτρωτες πατρίδες, το μεγαλείο των προγόνων μας, την αλητεία των
πολιτικάντηδων, την άσχημη οικονομική κατάσταση, το πρόβλημα των ξένων κ.τ.λ.,
αλλά ο ίδιος να είσαι διάτρητος ηθικά, να μην νοιάζεσαι για την βαθύτερη
διάσταση της σύγχρονης διεφθαρμένης εποχής, να περιορίζεις την αστείρευτη και
διαχρονική φύση της Ιδεολογίας σου σε πολιτικάντικα πλαίσια, τότε όλα είναι
ψεύτικα και χαμένα, εκ των προτέρων. Δεν εξετάζω καν το γεγονός να ηθικολογείς
ασύστολα εκ του ασφαλούς, αλλά οι πράξεις σου να ανατρέπουν ολοκληρωτικά τα
όσα, λεκτικά και μόνον, υποστηρίζεις και υπερασπίζεις.
Αυτό που δεν
αλλάζει είναι ότι χωρίς την προσωπική επαναστατική ηθική και χωρίς την
ειλικρινή και συντροφική συνεργασία με άλλους ηθικά ομοίους σου, η προσπάθεια
για μια ριζική, όσο και ολοκληρωτική, ανατροπή του σημερινού διεφθαρμένου
καθεστώτος, δεν θα απέδιδε τίποτα ουσιαστικό. Δεν τρέφω ψευδαισθήσεις, γνωρίζω
πολύ καλά πως όλοι μας (και αναφέρομαι στους Χρυσαυγίτες, Άνδρες και Γυναίκες,
και όχι στους «εθνικιστές») είμαστε υποχρεωμένοι, να ζούμε σε μια κοινωνία, που έρχεται σε ολοκληρωτική αντίθεση με τις
Ιδέες μας. Επειδή, όμως, είμαστε (ή τουλάχιστον προσπαθούμε ειλικρινά να
είμαστε) Χρυσαυγίτες και όχι αστοί με πατριωτικές εκλάμψεις και επαναστατικές εξάρσεις,
γι’ αυτό και βασανιζόμαστε απ’ αυτήν την αντίθεση και προσπαθούμε,
καθημερινά, να την αμβλύνουμε, παρεμβαίνοντας στα κακώς κείμενα και αφυπνίζοντας συνειδήσεις γύρω μας. Την ημέρα που θα προσαρμοζόμασταν στο συστημικό
περιβάλλον και δεν θα είχαμε την λαχτάρα να το αλλάξουμε, τότε θα γινόμασταν κι
εμείς παλιάνθρωποι. «Πατριώτες» και «εθνικιστές» μεν, ηθικά απαράδεκτοι δε…
Καταρχάς, ο
Εθνικιστής – όπως και κάθε ενεργητικά δρων Ιδεολόγος –είναι κάτι το ξεχωριστό
από τον απλό συμπατριώτη του. Αποτελεί πολιτικό υποκείμενο. Παράγει πολιτική
(με την ευρεία έννοια του όρου, και όχι με την φτηνή ιδιότητα του πολιτικάντη)
με τις ιδέες του, με τη δράση του, με τη στάση του, την συμπεριφορά του, τις
πράξεις του, ακόμη και τις παραλείψεις του. Γενικά, με ό,τι εκπέμπει προς τα
έξω. Γιατί ο Εθνικιστής
δεν έχει, ή μάλλον καλύτερα, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να έχει ιδιωτική ζωή αποκομμένη από το
πλαίσιο σκέψης και δράσης του. Είναι εκτεθειμένος, όχι στη δημοσιότητα της
αστικής κοινωνίας, αλλά στην ηθική (και όχι ηθικολογική) υπόσταση των όσων
υποτίθεται ότι ενστερνίζεται. Το ότι δηλώνει Χρυσαυγίτης δεν του παρέχει
κανενός είδους «ασυλία», αν δεν επιβεβαιώνει αυτή του τη δήλωση με πράξεις και
όχι αόριστα λόγια και γενικότητες. Το ελάχιστο, λοιπόν, που απαιτείται από τον
οποιονδήποτε δηλώνει ότι θεωρεί τον εαυτό του Χρυσαυγίτη, είναι να
συμπεριφέρεται και ως Χρυσαυγίτης. Να κτίζει, σε πρώτο βαθμό μέσα του, ένα
ανυπέρβλητο τείχος που θα τον κρατά ανέγγιχτο και αμόλυντο από τη σήψη και την
διαφθορά της σύγχρονης παρηκμασμένης κοινωνίας. Κάνοντάς το αυτό, ή
τουλάχιστον προσπαθώντας ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ να το επιτύχει, μπορεί να αναζητήσει την
ένταξή του στο Κίνημα που θα εκπληρώνει, κοσμοθεωρητικά,
τις πεποιθήσεις του για να μπορέσει να αγωνιστεί για ένα καλύτερο αύριο.
Από το σημείο αυτό και μετά, οι όποιες πράξεις του έχουν άμεσο αντίκτυπο,
όχι μόνο στον εαυτό του, αλλά και στους Συντρόφους του, με τους οποίους
πλαισιώνουν την ίδια Συλλογικότητα, το ίδιο μετερίζι μάχης.
Αν πριν
«επιτρεπόταν» να κοροϊδεύει τον εαυτό του και να φαντασιώνεται ιστορίες που
πραγματοποιούνται μόνο στα κόμικς, με τη συμμετοχή του σε ένα Στιβαρό και
Σοβαρό Κίνημα Αποφασισμένων Εθνικιστών δεν επιτρέπεται κάτι τέτοιο. Γιατί πλέον δεν μιλάμε για παιχνιδάκια με μολυβένια στρατιωτάκια,
ούτε για σχεδίασμα θεωρητικών «επαναστάσεων». Πλέον,
μιλάμε για ένα Ιδεολογικό και Πολιτικό Σύνολο σκέψης και δράσης, με σαφή στόχο και συγκεκριμένη στρατηγική κατάκτησής του, που έχει χώρο
και χρόνο ΜΟΝΟ για Αληθινούς, Αποφασισμένους και Αυτογνωσιακούς Έλληνες, που
γνωρίζουν τι θέλουν στη Ζωή τους, και όχι πνευματικά ανώριμους, συμπλεγματικούς
ξερόλες και θρασύτατους υποκριτές. Ο Εθνικιστής, λοιπόν,
οφείλει να γνωρίζει άριστα ΠΟΥ βρίσκεται και ΓΙΑΤΙ βρίσκεται. Να γνωρίζει ότι η
ΑΛΗΘΙΝΗ ΓΝΩΣΗ αποτελεί ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ, και όχι η επιφανειακή-επιδερμική
«γνώση» με την ανάγνωση-παπαγαλία κάποιων βιβλίων, περιοδικών, εφημερίδων. Η
Αληθινή Γνώση αποτελεί το βασικότερο στάδιο για να αποκτηθεί η ΠΙΣΤΗ. Και
ΠΙΣΤΗ σημαίνει εμβάθυνση στα εσώψυχα της Ιδεολογίας, σημαίνει Πειθαρχία,
σημαίνει Εμπιστοσύνη, σημαίνει Συντροφικότητα.
Ο Χρυσαυγίτης
οφείλει να πιστεύει ακράδαντα στην αποστολή του και ο ενθουσιασμός του να έχει
διάρκεια διαχρονική και όχι παροδική. Να δέχεται Γενναία και Υπεύθυνα τα
λάθη του και όχι να τα φορτώνει με αηδιαστικό τρόπο σ’ άλλους. Να παραδέχεται
τις προσωπικές του ευθύνες και να παραδειγματίζεται από τα λάθη του για να
βελτιώνεται και όχι με ένα ευκαιριακό και ψεύτικο
«συγγνώμη» να προσπαθεί να αποδράσει από τις επιπτώσεις των πράξεών του. Ο Χρυσαυγίτης
πρέπει να είναι εθελοντής, να αγαπά την ευθύνη και να μην είναι ευθυνόφοβος, να
σέβεται τους Συντρόφους του και όχι να ασχολείται με «κατινιές», να προασπίζει
με τις πράξεις του τον στόχο και τον σκοπό της αποστολής του Κινήματος και όχι
να δημιουργεί προβλήματα, άσχετα αν το κάνει ηθελημένα ή όχι. Η Νιτσεϊκή λογική περί την «περήφανη επίγνωση για το εξαιρετικό προνόμιο της ευθύνης» για τον Χρυσαυγίτη αποτελεί οδηγό στάσης ζωής.
Ακόμη και
στον ακτιβισμό του, ο Χρυσαυγίτης επιβάλλεται να είναι ουσιαστικός και όχι
επιπόλαιος, προσεκτικός και όχι παρορμητικός, να δρα βάσει οργανωμένου σχεδίου,
το οποίο θα επιφέρει αποτέλεσμα εκ των προτέρων ορισμένο και όχι με βεβιασμένες
κινήσεις που δεν οδηγούν πουθενά. Ο τόπος δεν έχει ανάγκη από
απογοητευμένους μισητές των πάντων, φετιχιστές, εξουσιόπληκτους, όπως δεν έχει
ανάγκη από φθηνούς πολυλογάδες και ευκαιριακούς λιγόψυχους. Αντίθετα, έχει
ανάγκη από Συνειδητοποιημένους, Ψυχωμένους και Ετοιμοπόλεμους Έλληνες, που συνδυάζοντας
όσο το δυνατόν καλύτερα την Καρδιά και το Μυαλό, την Γενναιότητα με την
Εξυπνάδα, θα εμπνευστούν από το ένδοξο παρελθόν, πολεμώντας το ατιμωτικό παρόν
για να φέρουν ένα Νικηφόρο μέλλον. Όχι, δεν είναι θέμα «προσωπικό».
Αποτελεί Ζήτημα Αξιών, Αρχών, Εμπιστοσύνης, Ζήτημα Νίκης. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
